to zderzenie historii z przyszłością, przestrzeń innowacji usytuowana w wyjątkowej scenerii zabytkowych obiektów dawnej kopalni węgla kamiennego „Wieczorek” (dawniej „Giesche”).

Schemat kompozycyjny II etapu inwestycji oparty jest na czytelnym rozmieszczeniu głównych funkcji i kubatur w wyznaczonej na ten cel przestrzeni, z poszanowaniem istniejącej struktury zabudowy i zachowaniem właściwych relacji pomiędzy historyczną i współczesną tkanką urbanistyczną. Powierzchnia zabudowa została wyznaczona na planie trzech zestawionych ze sobą prostokątów: największego, zlokalizowanego w centralnej części terenu, obejmującego halę produkcyjną, obsługę techniczną i biura, mniejszego, na północno-zachodniej ścianie, z atrialną przestrzenią recepcyjną oraz niewielkiego, usytuowanego w południowo-zachodnim narożniku obszaru,  mieszczącego magazyn. Kubatura budynku domyka w ten sposób i tworzy dwa sprzężone wnętrza urbanistyczne: głównego placu, ograniczonego przez zabytkowe budynki 3, 5 i projektowaną kubaturę strefy recepcyjnej, oraz bardziej kameralnego, na tyłach budynku nr 5, ograniczonego ścianą hali produkcyjnej i magazynu. Bryłę budynku, stanowiącą zestawienie prostopadłościanów wyodrębnionych przestrzennie zgodnie z przeznaczeniem użytkowym, zaprojektowano w nawiązaniu do istniejącej struktury urbanistycznej: z liniami zabudowy równoległymi do ściany budynku nr 5 oraz głównej osi pasażu, podkreślonym podziałem wysokości attyki w linii stanowiącej przedłużenie południowej ściany budynku nr 5 oraz graniczną wysokością nieprzekraczającą kalenicy budynku nr 5 i wieżyczki budynku nr 3.

Istotne było zachowanie właściwych relacji pomiędzy poszczególnymi etapami zabudowy, w szczególności na styku z etapem I, obejmującym obiekty zabytkowe. Przewiduje się kontynuację linii pasażu wyznaczonego w I etapie inwestycji, jako głównej osi kompozycyjnej całego kompleksu oraz głównego ciągu komunikacji pieszej i rowerowej pomiędzy budynkami. Zapewniono ponadto przejście podziemne łączące budynek II etapu z pasażem podziemnym zaprojektowanym w I etapie inwestycji w celu zapewnienia dostępu do wszystkich budynków bez konieczności wychodzenia na zewnątrz przy mniej sprzyjających warunkach atmosferycznych. Na styku etapów wytyczono istotne przestrzenie publiczne dedykowane pieszym i rowerzystom. Ponadto zaprojektowany obwodowy układ drogowy zapewnia bezkolizyjną komunikację i możliwość zjazdu do dalszych etapów inwestycji bez konieczności wprowadzania ruchu samochodowego do wnętrza kompleksu.

Wszystkie wymagane funkcje zostały w czytelny i logiczny sposób uporządkowane. Strefowanie zorganizowano zarówno pomiędzy kondygnacjami, jak i zgodnie z kierunkiem ruchu użytkowników budynku oraz odwiedzających, tj. od placu głównego i budynków I etapu inwestycji, poprzez przestrzeń recepcyjną, do hali produkcyjnej, za którą zlokalizowano strefę dostaw. Wyodrębniono kluczowe funkcje na poszczególnych kondygnacjach: parking, strefę wejściową z łącznikiem między budynkami oraz serwerownie i pomieszczenia techniczne na poziomie -1; zasadnicze hale produkcyjne, studia filmowe, strefę recepcyjną i obsługi widowni na parterze; strefę obsługi technicznej z garderobami i reżyserkami na piętrze +1, strefę graczy na piętrze +2; biura i salki konferencyjne na piętrze +3 oraz ostatnią kondygnację techniczną urządzeniami gabarytowymi, użytkowym dachem zielonym i instalacją fotowoltaiczną.

Zastosowano czytelny układ przestrzenny oraz prosty język form architektonicznych o wyważonych proporcjach i oszczędnej ekspresji. Wobec bliskiego sąsiedztwa budynków zabytkowych głównym zamierzeniem projektowym było stworzenie architektury tła – budynku stanowiącego nie konkurencję, ale odpowiednią oprawę dla zachowanych przykładów znakomitej architektury przemysłowej XIX i początków XX wieku.

Obiekt złożony z prostopadłościennych, monolitycznych brył, wyodrębnionych odpowiednio dla kluczowych funkcji budynku. Frontowy, masywny ryzalit z przeszklonym, otwartym parterem wskazuje przestrzeń recepcyjną z obszernym foyer i zaprasza do wnętrza zarówno od strony głównego placu, pasażu jak i parkingu P8. Przesunięcie płaszczyzn elewacji i wyraźne przewieszenie kondygnacji przeznaczonej dla zawodników e-sportu, wraz z wyodrębnieniem materiału fasady, podkreślają istotną rolę strefy graczy, a jej kubatura stanowi dodatkowe zadaszenie fragmentu placu i głównego wejścia. Najwyższy segment budynku, z kondygnacją biurową oraz umieszczoną nad nią kondygnacją techniczną, został oddzielony od bryły hali produkcyjnej wąskim pasażem z zielonym dachem użytkowym, w którym rozlokowano dodatkowe naświetla pokoi treningowych. Kubatura hali produkcyjnej zawarta w jednym, wyodrębnionym prostopadłościanie. By nie dominować nad budynkami zabytkowymi, najwyższy punkt attyki położony został poniżej kalenic sąsiedniego budynku dawnego nadszybia i sortowni oraz wieżyczki dawnej łaźni.

Elewację budynku kształtuje rytmiczny moduł arkuszy siatki cięto-ciągnionej oraz tafli szkła, rozpiętych między wąskimi pasami międzykondygnacyjnymi o przekroju ceowników. Horyzontalnie kształtowane akcenty podziału kondygnacji zmniejszają optycznie wysokość budynku, za wyjątkiem celowo wyodrębnionej bryły segmentu biurowego. Dla części elewacji, w celu nadania lekkości, zastosowano system tzw. drugiej „skóry” budynku, w postaci wysuniętych na pomostach technicznych elementów fasadowych (arkuszy z siatki ciętociągnionej oraz tafli szkła). Powyższy zabieg umożliwia wprowadzenie rozproszonego światła dziennego do wnętrza, ograniczenie przegrzewania się pomieszczeń oraz nadanie elewacji wieloplanowego charakteru wizualnego.  

W budynku zastosowano ściśle modularny układ elementów konstrukcyjnych, użytkowych i fasadowych budynku, w oparciu o wielokrotność wartości 1,40m (np. 1,40m – podstawowa szerokość paneli elewacyjnych i kwater szklanych; 5,60m, 8,40m, 11,20m, 14,00m – zastosowane moduły konstrukcyjne, 8,40x5,60 – moduł salki treningowej, 2,80m x 8,40m – moduł garderoby itp.), który został optymalnie dostosowany do wymaganych funkcji i ułatwia ewentualną prefabrykację.

Kompozycja bryły wynikająca wprost z podziałów funkcjonalnych, zastosowany rygor modularny, jednolita artykulacja, ascetyczne formy oraz ograniczenie ilości materiałów wykończeniowych kształtują minimalistyczny charakter proponowanej architektury.